శివుడు..శివుడు...శివుడు..

 

మా ఊరు శివాలయం అంటే నాకు ఎందుకో చెప్పలేనంత ఇష్టం. అక్కడికి వెళ్ళగానే కలిగే ప్రశాంతత...ఆ అనుభూతి మాటల్లో చెప్పలేనిది. మా ఇంటికి దగ్గరలోనే వెంకన్న గుడి ఉన్నా, అక్కడికి వెళ్ళడం పెద్దగా ఇష్టం ఉండదు నాకు. వెంకన్న గుడిలో ఉదయం సాయంత్రం అని లేకుండా ఎప్పుడూ జనం ఉంటూనే ఉంటారు. దాంతో పాటు ఎప్పుడూ ఏదో ఒక భజన, లౌడ్ స్పీకరు మొదలైనవాటితో ప్రశాంతత మాట అటుంచి పిచ్చెక్కకుండా ఉంటే చాలు అనిపిస్తుంది. పైగా విష్ణువు అలంకార ప్రియుడని చెప్పి ఊర్లో ఉన్న పూల మొక్కల మీద ఉన్న అందమైన పూలన్నే పీక్కొచ్చి మరీ అలంకరిస్తారు. శివుడికి అలాంటివన్నీ ఇష్టం ఉండదు అని చెప్పి ఆ విధ్వంసాన్ని అక్కడితో ఆపారు, సంతోషం. ఇదంతా చూసి వీడెవడో తీవ్రమైన శైవుడిలా ఉన్నాడు అని మీరు అనుకోవడంలో తప్పులేదు. మానవ జాతి నాశనం అవ్వడానికి ఉన్న మత చాందస వాదం,  ప్రాంతీయవాదం, కులగజ్జి, మొదలుగాగల వ్యాధులు చాలు, కొత్తగా నేనేం తిరిగి సృష్టించబోవడం లేదు. ఇక్కడ నేను చెబుతున్నది గుడికో, చర్చికో, మసీదుకో  వెళ్ళినప్పుడు కలగాల్సిన ప్రశాంతత గురించి తప్ప ఏ చాందసం గురించి కాదు. ఇంక అసలు విషయానికొస్తే, ఆ కారణాలవల్ల మా ఊళ్ళో శివాలయం అంటే నాకు చాలా ఇష్టం. మా ఊళ్ళో శివాలయం చాలా పురాతనమైనది. ఎప్పుడు కట్టారో ఎవరు కట్టారో చెప్పే శాసనాలేమీ అందుబాటులో లేవు. గుడి లోని శిల్ప కళ  చాల అధ్బుతంగా  ఉంటుంది. కానీ ఎందుకు ప్రాచుర్యం పొందలేదో   నాకు ఇప్పటికీ అర్థం కాదు. ఆ గుడికి సంబంధించి ఒక కథ కూడా ఉంది. అది కూడా చాలా మందికి తెలియదు. అ గుడి పూజారి ని తరచి తరచి అడగ్గా, తనుకూడా మర్చిపోయాడనుకుంటా, అలోచించి ఆలోచించి చెప్పాడు. ఆ కథ ఏమనగా......

చాలా కాలం కిందట వల్లభుడు అనే రాజు ఇప్పుడు మేమున్న ప్రాంతాన్ని పరిపాలించేవాడు. ఆయన పరమ నాస్తికుడు. భక్తుడు అనే వాడు ఎవడైనా కనిపిస్తే చిత్ర హింసలు పెట్టి చంపేవాడు. ఒక రోజు పరమ శివ భక్తుడైన ఒక రుషి పట్టణం లో భిక్షాటన చేస్తూ వల్లభుడి కంట పడ్డాడు. నుదుట విభూది రేఖలు కనపడగానే వల్లభుడికి పట్టరాని కోపం వచ్చింది. వెంటనే ఆ ఋషిని తన కోటకి లాక్కెళ్ళి కోట గుమ్మం వద్ద తలకిందులు గా వేల్లాడకట్టాడు. తనకు శివుడిని చూపించమని అరుస్తూ ఋషిని హింసించడం మొదలెట్టాడు. దానికి రుషి, రాజా నువ్వు కళ్ళుండీ గుడ్డి వాడిలా ప్రవర్తిస్తున్నావ్, భక్తి తో చూస్తే   నీకు అంతటా శివుడే కనపడతాడు అన్నాడు. అయితే తనకు తెల్లవారే సరికి శివుడు కనపడకపోతే, వచ్చి శిరస్చేదం  చేస్తానని బెదిరించి, ఋషిని అలాగే వదిలేసి, తన అంతఃపురానికి చేరుకుంటాడు. ఆ రాత్రి ఉరుములు మెరుపులతో భయంకరమైన వర్షం కురుస్తుంది.   తెల్లవారుతుంది అనగా దిక్కులు పిక్కటిల్లెంత శబ్దం, భూకంపం వచ్చినట్టు కోటంతా కంపిస్తుంది. భయం తో రాజు కోటలోంచి బయటకు పరుగులు తీస్తాడు. అక్కడ బయట కనిపించిన దృశ్యం చూసి కొయ్యబారి పోతాడు. దాదాపు శివలింగాకారంతో శిల ఒకటి , అగ్ని పర్వతం లోంచి అప్పుడే బయటకు వచ్చిందా అన్నట్టు ఎర్రగా కాలిపోతూ కనిపిస్తుంది. గడగడా  వణికిపోతూ రాజు రుషి వద్దకు పరుగులు తీస్తాడు. అపస్మారక స్థితి లో ఉన్న రుషికి వైద్యుల చేత తగిన సపర్యలు చేయించిన తర్వాత, రుషి కాళ్ళ మీద పడి  తన తప్పుకు ప్రాయశ్చిత్తం చెప్పమని వేడుకుంటాడు.  అప్పుడు ఆ రుషి, శివుడిని శాంతింప చేయాడానికి యజ్ఞ యాగాదులను నిర్వహించాలని, ఆ  శివలింగానికి అభిషేకాలు నిర్వహించాలని ఆదేశించాడు. ఎన్ని నీళ్ళతో అభిషేకాలు చేసినా, పోసిన నీరు పోసినట్టు ఆవిరవ్వడం తప్ప వేడి  ఏ  మాత్రం తగ్గలేదు. ఇక చేసిది లేక రాజు ఆ లింగం చుట్టూ గుడి కట్టించి, రోజూ క్రమం తప్పకుండా అభిషేకాలు చేయించసాగాడు. ఆ రాజు వయసు మళ్ళి మరణించే సమయానికి కూడా వేడి చల్లారక పోవడంతో ఆ వేడి తగ్గే వరకూ అలా అభిషేకాలు చేస్తూ ఉండమని తన కొడుకులని ఆదేశించి మరణించాడు. ఆ తర్వాత రాజులందరూ అభిషేకాలు క్రమం తప్పకుండా చెయ్యగా చెయ్యగా కొన్ని వందల సంవత్సరాల తర్వాత వేడి తగ్గి ఇప్పుడు ఉన్న స్థితికి వచ్చిందంట. అది కథ.

ఎవరో గాని...కథ బాగా అల్లారు అనిపిస్తోంది కదా...సరిగ్గా నాకు అలానే అనిపించింది. కానీ ఇక్కడ ఒక ఆసక్తి కరమైన విషయం ఉంది. సదరు వల్లభుడనే రాజు ఆ ఆలయం గర్భగుడిలోకి ఎవరూ వెళ్ళరాదనే   శాసనం కూడా చేసాడు.  అందుకని గర్భగుడి తలుపు తీసేయించి  అడ్డంగా గొలుసులు కట్టించాడు. చెరసాలలో ఉన్న ఖైదీ ని చూడాలంటే ఊసల మధ్య నుండి ఎలా చూడాలో, ఆ లింగాన్ని చూడాలంటె గొలుసుల మధ్యలోంచి అలా చూడాలన్నమాట. గుడి గోపురం పై భాగం లో నీళ్ళ తొట్టి లాంటి దొకటి కట్టించి, రోజూ దాన్ని నింపాల్సింది గా శాసనం చేసాడు. ఎలా వస్తుందో తెలీదు గాని, ఆ నీరు సన్నని ధారలాగ లింగం మీద పడుతూ ఉంటుంది. ప్రస్తుతం ఆ నీళ్ళతొట్టిని నింపే  పని పూజారి నిర్వహిస్తున్నాడు. గర్భగుడి బైట నుండే పూజాదికాలు జరుగుతుంటాయి. ఈ సంప్రదాయం కనీసం ఒక వంద సంవత్సరాల నుండి జరుగుతుంది అనుకున్నా, గర్భగుడి అంతా దుమ్మూ ధూళి తో నిండి ఉండాలి. ఎప్పుడూ నీరు పడుతూనే ఉంటుంది కాబట్టి అంతా నాచు లాంటిది పట్టు ఉండాలి. కాని ఆశ్చర్యకరంగా  అంతా అప్పుడే చిమ్మినట్టు ఎంతో శుభ్రంగా ఉంటుంది.  వంద సంవత్సరాల దాక ఎందుకు, నా చిన్నప్పటి నుండి అంటే ఒక పాతిక సంవత్సరాల నుండి చూస్తూనే ఉన్నా. ఎప్పుడూ అశుభ్రం గా ఉండదు. అంతా ఆ దేవుడి మహిమ అనుకోవడం తప్ప ఇంకే రకమైన కారణం కనపడలేదు నాకు. ఇన్నాళ్ళూ ఆ రహస్యాన్ని కనుక్కోవాలన్న నా కోతూహలాన్ని వాయిదా వేసుకుంటూ వచ్చా. కానీ అనుకోకుండా నేను ఎదురుచూస్తున్న అవకాశం రానే వచ్చింది.................

~~~~సశేషం~~~~~

గోడలో ఇంకో ఇటుక?

మీరు పింక్ ఫ్లోయ్డ్ 'ANOTHER BRICK IN THE WALL' పాట విన్నారా? నా ఈ టపాకి కారణమైన ఆలోచనకి బీజం వేసిన పాటది. ఆ పాటలో ఉన్న సంగీతం పెద్ద గొప్పగా ఏమీ అనిపించలేదు గానీ, పాటలోని ఆ వాక్యం మాత్రం నాకు చాలా కాలం గుర్తు ఉండి పోయింది. గోడలోని ఇటుకల్లో ఇంకో ఇటుకలా  తయారుచేసే ఈ ఎడ్యుకేషన్ మాకు వద్దు అని పిల్లలు పాడుతుంటారు. అది కేవలం ఎడ్యుకేషన్ లోనే కాదు ఇంకా చాలా విషయాల్లో అది అన్వయించుకోవచ్చు అనిపించింది వింటుంటే. సరిగ్గా ఆలోచిస్తే అందరం కూడా గోడలోని ఇటుక లాంటి వాళ్ళమే.

అందరికీ జీవితంలో ఏదో సాధించేయ్యాలనే ఉంటుంది.
అందరికీ మంచి ఇల్లు కావాలి.
అందరికీ తనను అర్ధం చేసుకునే (ఈ అర్థం చేసుకోవడం ఏంటో, నాకు ఇప్పటికీ అర్థం కాదు) జీవిత భాగస్వామి కావాలి.
అందరికీ మంచి ఉద్యోగం కావాలి.........కావాలి......కావాలి.

అందరివీ అవే ఆలోచనలు. అవే కోర్కెలు. ఇంకేరకంగా నేను ప్రత్యేకం అనే ప్రశ్న వేసుకుంటే...నాకు సమాధానం దొరకడంలేదు.
Madagascar2 మూవీ లో ఉండే జీబ్రా కి కూడా సరిగ్గా ఇదే ఫీలింగ్ కలుగుతుంది. జూ లో ఉన్నప్పుడు అది రకరకాల విన్యాసాలు చేస్తుంది. అది నేను మాత్రమే చెయ్యగలను అనుకుంటుంది. చివరకి జూ నుండి తప్పించుకొని అడవిలోకి వెళ్ళినప్పుడు అక్కడ తనలాగే చాలా జీబ్రాలు ఉంటాయి. ఇది చేసే విన్యాసాలన్నే అవి కూడా చేస్తాయి. వాటి మధ్యలో ఆ జీబ్రాని దాని బెస్ట్ ఫ్రెండ్ అయిన సింహం కూడా గుర్తు పట్టలేకపోతుంది. అప్పుడు అది, శతకోటి లింగాల్లో ఒక బోడి లింగాన్ని, గుంపులో గోవిందాన్ని, నలుగురు లో నారాయణని అనుకుంటూ తెగ బాధపడిపోతుంది. అప్పుడు దాని ఫ్రెండ్ అయిన సింహం దాన్ని కొంచెం మెలోడ్రమాటిక్ గా మామూలుగా చేస్తున్దనుకోండి. కాని ఎంత ఆలోచించినా  ఈ ఫీలింగ్ అప్పుడప్పుడూ బాధ పెడుతుంటుంది. దాన్ని పట్టించుకోకుండా వదిలేయడం తప్ప ఇంకేం చెయ్యలేకపోతున్నా.

ఇంతకీ ఏంటి నీ గోల.....శతకోటి లింగాల్లో ఒక బోడి లింగానివి....నీ గోల మేము పట్టించుకోవాలా??? అంటారా......అయితే ఓకే.

డబ్బాకు లోకం దాసోహం....2

మా వాడికి B .Tech పూర్తవ్వడం  నేను పదవీ విరమణ చెయ్యడం ఒకేసారి జరిగాయి. తర్వాత ఒక నెల పాటు ఇంట్లో ఉండి హైదరాబాద్ వెళ్ళిపోయాడు ఉద్యోగం వెతుక్కోవడం కోసం. ఉద్యోగం వచ్చాక స్వీట్స్ పట్టుకుని ఇంటి వచ్చాడు.

"నాన్నా నాకు ఉద్యోగం వచ్చింది"

" వేళ్ళాడించే వుద్యగమే గా....జీతం ఎంతేంటి"

"ముప్పై వేలు"

నేను పదవీ విరమణ చెయ్యబోయే ముందు అందుకున్న జీతం కన్నా ఒక రెండు వేలు ఎక్కువ.

అంతే  ఇంకేం  మాట్లాడలేదు  నేను .......

వాడు కూడా నా కోపం అర్థం చేసుకున్నట్టున్నాడు, ఉన్న రెండు రోజులూ ముభావం గానే ఉన్నాడు నాతో. హైదరాబాద్ లో ఉన్నన్నాళ్ళు  తరచుగానే  వస్తుండేవాడు. ఉన్న కంపెనీ లో promotion వచ్చాక, కొన్నాళ్ళు పని చేసి బెంగుళూరు లో ఇంకో కంపెనీ కి మారాడు. ఇవన్నీ వాళ్ళ అమ్మకే చెప్పాడు. నేను వాడిని అడగనూ లేదు, వాడు చెప్పనూ లేదు. నాలో కోపం రోజు రోజుకూ పెరగ సాగింది. రిటైర్ అయ్యాక ఇంక చెయ్యడానికి ఏమి ఉండదు, పాత జ్ఞాపకాలన్నే నెమరు వేసుకుంటూ గడపడమే. నేను ఏమి చేద్దామన్నా, నా ఆలోచనలు చివరికి డబ్బా దగ్గరా, మా వాడి దగ్గరకు వచ్చి ఆగుతాయి. పిచ్చ కోపం వస్తుంది. ఎవరి మీద చూపించాలో అర్థం కాదు. ఇంతలో నా స్నేహితుడు రామరాజు మా వాడి పెళ్లి ప్రసక్తి తేవడం, వాళ్ళ అమ్మాయి తో పెళ్లి అయిపోవడం జరిగిపోయింది. పెళ్లి అయ్యాక వాడు రావడం కొంచెం  తగ్గింది. ఫోన్ మాత్రం తరచుగానే చేస్తుంటాడు.   

సంవత్సరం తిరిగే సరికి నాకు మనుమడు కూడా పుట్టుకొచ్చాడు. వెళ్లి ఒక నెల రోజులు ఉండి వచ్చాం నేను మా ఆవిడాను. మనుమడి కేరింతలతో నెల రోజులు ఇట్టే గడిచిపోయాయి. ఇంటికి తిరిగి వచ్చాక వొంటరితనం  భయంకరంగా అనిపించింది. మళ్ళీ మనుమడి దగ్గరకి ఎప్పుడు వెళ్తానా అని మనసు ఉవ్విల్లూరసాగింది. కానీ అలా అని బైట పడడం నాకు ఇష్టం లేదు.  

ఇంతలో  మా వాడు ఒక శనివారం హటాత్తుగా ఊడిపడ్డాడు. వాడు, మా ఆవిడ,  మా రెండో బెడ్రూం లో దూరి ఏవో గుసగుస లాడుకున్నారు. రాత్రి కి వెళ్ళిపోయాడు. ఆ బెడ్రూం మేము ఎవరైనా చుట్టాలు వస్తే తప్ప మామూలుగా వాడం. మర్నాడు  సాయంత్రం  మా ఆవిడ రెండో బెడ్రూం లోకి వెళ్లి తలుపేసుకుంది  ఒక గంట ఉండి బైటకు వచ్చి తలుపుకి తాళం వేసింది. రోజూ ఇదే తంతు. ఏంటని అడగాలనిపించినా, నాకు చెప్పడం వాడికంత ఇష్టం లేనప్పుడు నాకెందుకు, అని అడగలేదు చాన్నాళ్ళు. ఒక  రోజు  తలుపుకి చెవి ఆనించి వింటే లోన్నుండీ  మనుమడి కేరింతలు వినపడ్డాయి. బైటకు వచ్చాక ఆపుకోలేక అడిగా....

"ఎం చేస్తున్నావే లోపల" నా గొంతు లో ఆత్రం.

"మీకు చెప్పినా అర్థం కాదు లెండి" నా ఆత్రం అర్ధమయ్యి తాపీగా చెప్పింది.

 "ఎందుకని"

 "ఎందుకంటే అది మీ కొడుక్కీ, వాడి డబ్బా కి సంభందించిన విషయం కాబట్టి" కుండ బద్దలు కొట్టింది.

అదే నిజమో, లేక నాకు అలా చెబితే నేను ఇంక దాని గురించి అడగనని చెప్పిందో నాకు అర్థం కాలేదు. ఇంక నేనేమీ అడగలేదు.

 ఒక రోజు  అది గుడికి వెళ్ళిన  సమయంలో తాళం తీసుకుని గదిలో కి వెళ్ళాను. అక్కడ చూసిన దృశ్యం తో  నాకు కోపం నషాళానికి అంటింది. బల్ల మీద నల్లగా.... ఒళ్లో డబ్బా (laptop). కోపంతో వెన్నక్కి తిరిగే సరికి మా ఆవిడ చిద్విలాసంగా నవ్వుతూ కనపడింది.

"ఏంటండీ, చూస్తున్నారు?" వంటింట్లో దొంగతనంగా పంచదార తినేస్తున్న పిల్లాడిని అడిగినట్టు అడిగింది.

"రోజు నువ్వు ఈ గది లో దూరి ఏం చేస్తున్నావో చూద్దామని" కోపం నటించాను.

"అడిగితే నేనే చూపించేదాన్నిగా"

ఏం చెప్పాలో అర్థంకాలేదు నాకు.

మళ్లీ తనే చెప్పసాగింది, " అందులో మనవడు కనపడతాడు, రోజూ నాతో కబ్లు చెబుతాడు. అలా కనపడాలంటే ఏం చెయ్యాలో నాకు చెప్పి వెళ్ళాడు మన అబ్బాయి.  మీకు డబ్బా అంటే చిరాకు కదా అని చెప్పలేదు"

"ఏంటి మనమడు కనపడతాడా?  నా చెవి లో పువ్వేమన్న కనపడుతోందా....."

"నమ్మక పోతే మనేయ్యండీ, కావాలంటే చూపిస్తా...." అని డబ్బా తెరిచి టక టకా ఏవేవో నొక్కింది. తెర మీద బొమ్మ వచ్చింది. దాంట్లో నా మనుమడు ఆడుకుంటూ కనిపించాడు. నాకు నోట మాట రాలేదు.....

 ఏదో అనుకుంటున్నంతలో టపీమని కట్టేసింది.

" మీకు ఇదంటే ఎంత అసహ్యమో నాకు తెలుసు. ఇంక మిమ్మల్ని ఇబ్బంది పెట్టను. మీరు లేనప్పుడు మాత్రమే ఉపయోగిస్తా లెండి."  అని గడుసుగా చెప్పి వంటింటి లోకి వెళ్ళిపోయింది.

నాకు కాలూ చెయ్యి ఆడడం లేదు. మళ్ళీ మనుమడిని చూడాలని ఉంది. ఇదేమో గడుసుగా "మీకు చిరాకు కదా" అంటుంది.

అయినా ఎలా గో మనసు చంపుకుని అడిగా.  "ఇంకోసారి నాకు చూపించవే మనుమడిని" అర్ధించా.

"మీకు చిరాకు కదా...... అయినా లోక జ్ఞానం లేని దాన్ని. మీకు చెప్పడం నాకు రాదు బాబు. మీ అబ్బాయిని  అడిగి నేర్చుకోండి."

పొయ్యి మీంచి పెనం మీద పడినట్టైంది. అడగాలా వొద్దా అని ఒక వారం రోజులు తర్జన భర్జన పడిన తర్వాత అడిగా ఒరేయ్ నాకు మనుమడిని డబ్బాలో చూడడం నేర్పరా అని. ఆ వారంతం లోనే వచ్చేసాడు. వాడి ముఖం లో ఆనందం ప్రస్పుటం గా కనబడుతోంది.

"ఎంటే అమ్మా, నాన్నేనా  నేర్పమని  అడిగింది." ఆశ్చర్యం ఆనందం కలిసిన స్వరం తో అడిగాడు.

"నిజమే రా నాయనా. ఏంటో, బ్రహ్మం గారు చెప్పిన ప్రళయం వచ్చేట్టుంది" ప్రళయం కొంచెం నొక్కి పలికింది.

నాకు సిగ్గు తో ఏం మాట్లాడాలో అర్థం కాలేదు.

"నేను ప్రతీ వారంతం వచ్చి మీకు వచ్చే దాకా నేర్పుతా కదా, మీరేం కంగారు పడకండి, ఒక నెల రోజుల్లో మీరు మీ మనుమడితో రోజూ కబుర్లు చెబుతుంటారు" అని భరోసా ఇచ్చాడు.

చాన్నాళ్ళ తర్వాత వాడు నాతో ఫ్రీ గా ఉన్నాడు. నాకు మొట్ట మొదటి సారి అనిపించింది డబ్బా మీద కోపం తో వాడికి దూరం అవుతున్ననేమో అని. నాకు వాడికి మధ్యన అడ్డుగా ఉన్న డబ్బా సంగతి ఏంటో చూద్దామన్నంత కసి వచ్చింది. ఆరోజే వాడు పాఠం  మొదలెట్టాడు. username, password,internet, google, chat లాంటి నాకు తెలియని పదాలెన్నో పరిచయం చేసాడు. వాడు ఎంత ఓపిగ్గా చెప్పినా....అవన్నీ నా మట్టి బుర్ర లోకి ఎక్కడానికి, ఎలుక మీద....కాదు కాదు .... మౌస్  మీద పట్టు సంపాదించడానికి సంవత్సరం పట్టింది. నేను ఇన్ని నేర్చుకుంటూ ఉన్నా...డబ్బా ముందు నాతో పాటు ఎప్పుడూ కూర్చునేది కాదు మా ఆవిడ, మా వాడితో chat  చేస్తున్నప్పుడు తప్ప. ఎప్పుడు అడిగినా...నాకు వచ్చు...మీరు నేర్చుకోండి చాలు...మీకు వస్తే నాకు వచ్చినట్టే, అనేది. ఒక రోజు నాకు హటాత్తుగా ఓ  అనుమానం వచ్చింది. నాకు నేర్చుకోవడానికి సంవత్సరం పట్టిందే!! తను ఒకే రోజులో ఎలా నేర్చుకుందబ్బా...?? అని. ఆ విషయం అడిగితే, ఏదో లోకజ్ఞానం లేనిదాన్నని అసలు విషయం మారుస్తుంది. అందుకని మా వాడినే తిన్నగా అడిగా.

వాడు నవ్వేసి, "ఏమి లేదు నాన్నా...నువ్వు అనవసరం గా కంప్యూటర్ మీద కోపం తో నాతో  సరిగ్గా ఉండటం లేదు. నువ్వు నీ మనుమడితో చాలా సంతోషం గా ఉండడం గమనించాను. వాడిని అడ్డం పెట్టుకొని నిన్ను మార్చాలని అలా చేసాను. అమ్మకేమి నేర్పలేదు ఆ రోజు నేను. బుజ్జిగాడి వీడియో ఒకటి తీసి laptop లో పెట్టా...కంప్యూటర్ ఆన్ చెయ్యగానే ఆ వీడియో దానంతట అదే ప్లే అయ్యేలా చేశా. అమ్మా చేసిందల్లా కంప్యూటర్ పవర్ బటన్ నొక్కడమే. ఆ వీడియో ప్లే అయ్యే లోపు ఏదో ఒకటి నొక్కుతూ ఉండమని చెప్పా...అంతే"

 హమ్మ...నన్నిరికించడానికి ఎంత ప్లాన్ వేసారు!!!!!

ఏదేమైనా.....ఇప్పుడు రోజూ నా మనుమడు నాతో కేరింతలు కొడుతున్నాడు.

డబ్బాకు లోకం దాసోహం....1

   "అంటే..సుఖపడిపోదాం అనుకుంటున్నావన్నమాట"

"అదేంటి నాన్నా!!!...computer science లో చేరదాం అనుకోవడం సుఖపడిపోవడమేంటి" విసుగ్గా అన్నాడు నా పుత్రరత్నం.

"కాక మరేంటి....డబ్బా ముందు కూర్చుని వేళ్ళాడించడం కూడా ఒక చదువేనా. చదివాక ఏం చేస్తావ్....ఏ దిక్కుమాలిన పాశ్చాత్య వాడి దగ్గరో  కొలువు చేస్తావ్. అప్పుడు కూడా వేళ్ళాడించడమేగా  గా. అలా వేళ్ళాడించి వేలకు వేలు సంపాదిస్తావ్. మిగతా వాళ్ళ నోట్లో మట్టి కొడతావ్" అన్నాను విసురుగా.

"మిగతా వాళ్ళెవరు నాన్నా.."

"ఇంకెవరు...రోజంతా కష్టపడి ఒళ్ళొంచి పని చేసేవాళ్ళు. ఎంత కష్టపడినా...ఇలా  వేళ్ళాడించే వాళ్ళు సంపాదించే దాంట్లో కనీసం పదో వంతు కూడా ఆర్జించలేరు పాపం."

" software engineers అందరినీ అలా తీసిపారేయకండి నాన్నా..వాళ్ళు కూడా చాలా కష్టపడతారు. అయినా ఎవడి సంపాదన వాడిది.  ఆవకాశం రాక గాని, మీరు చెప్పే ఆ ఒళ్ళొంచి పని చేసేవాళ్ళకి కూడా అలాంటి వేళ్ళాడించే ఉద్యోగమే చెయ్యాలని ఉంటుంది"

"ఒరేయ్! అలా సంపాదించేది ఒక సంపాదనే అంటావా. హాయిగా AC లో కూర్చుని వేళ్ళాడిస్తూ ...వేలకు వేలు సంపాదించేసి,  అ డబ్బుని ఎలా ఖర్చుపెట్టలో తెలియక, మామూలు ఇళ్ళకి కూడా ఎక్కువెక్కువ అద్దెలు కట్టేసి, అద్దెలు పెంచేశారు. సామాన్యుడిని బతకనీయకుండా  చేసారు. " కసి గా అన్నాను.

" బావుంది నాన్నా,  దేశంలో జరిగే ప్రతీ చెడు కి software engineers కారణం అనేట్టున్నావ్" వెటకారం స్పష్టంగా తెలుస్తోంది వాడి గొంతులో.

"అంటాను రా, అంటాను, దేశం లో వచ్చిన ప్రతీ చెడు మార్పుకి ఈ వేళ్ళాడించే వాళ్లే కారణం" ఎప్పటి నుంచో నాలో ఉన్నా కసంతా వెళ్ళగక్కాను. " ఆరు నూరైనా నువ్వు కంప్యూటర్ సైన్సు చదవడానికి వీల్లేదు, నేనొప్పుకోను"

                                    ఇది....  కొన్నాళ్ళ  క్రితం నాకు నా కొడుక్కి మధ్య జరిగిన వాగ్వాదం. ప్రస్తుతం నా కొడుకు నాగార్జున యూనివెర్సిటీ లో కంప్యూటర్ సైన్సు చదువుతున్నాడు. అంత గట్టిగా చేరొద్దని వాదించిన వాడివి ఎలా ఒప్పుకున్నావయ్యా అని మీరు అడగొచ్చు. అప్పుడే కాదు ఇప్పుడు కూడా నేను ఒప్పుకోవట్లేదు. వాడు నా మాట ఎప్పుడు విన్నాడు. వాళ్ళమ్మ ఎప్పుడు విననిచ్చింది. వాడు చేసే ప్రతీ పనికీ దాని సపోర్ట్ తప్పకుండా ఉంటుంది. ఒకవేళ నేనేమన్నా కాదన్నానుకోండి," సర్లే మీ యిష్టం, ఒరేయ్ నాన్నగారు చెప్పింది విను, అర్థమయ్యిందా" అని నా ముందే వాణ్ని  కసురుకుంటుంది. ఓహో మా ఆవిడ నాకే సపోర్ట్ అని ఓ రెండు రోజులు రొమ్మిరుసుకుని తిరుగుతా. మర్నాడు  మా  ఇంట్లో అల్పపీడనం పడుతుంది. ఓ రెండు రోజులకి వాయుగుండంగా మారుతుంది. కూరల్లో ఉప్పు కారం ఎక్కువవుతుంటాయి. చొక్కాల మీద మచ్చలు పడుతుంటాయి. ఇంట్లో కొత్త కొత్త నోముల మొదలవుతాయి. వాటి ఖర్చు తడిసి మోపెడవుతుంది. ఎప్పుడో మా ఆవిడ మొక్కుకున్న మొక్కులు తీర్చడానికి బయలుదేరాల్సి వస్తుంది. అసలే నాకు దైవ భక్తి ఎక్కువ. ఏం చేస్తాం....అలాంటి  పరిస్థితులలో నేను వద్దన్న దాన్ని ఒప్పుకోవాల్సి వస్తుంది. మా ఆవిడ నోము నోచింది అంటే కొద్ది రోజులు ముందు నేను ఏదో చెయ్యోద్దన్నానన్నమాట. ఈ సారి కూడా ఆ రకంగానే మా వాడు ఇంజనీరింగ్ లో చేరాడు.  ప్రస్తుతం మళ్లీ అల్పపీడన ద్రోణి మా ఇంటి ఇంటిమీదుగా తీరం దాటే ఆవకాశం కనపడుతోంది. నేనేడైతే జీవితం లో చేయ్యకూడదనుకున్ననో అది చెయ్యక తప్పేట్టు లేదు. అదే....డబ్బా కొనడం.

"ఏంటి నాన్నా, అర్థం చేసుకోవూ, కంప్యూటర్ లేకుండా కంప్యూటర్ సైన్సు చదవడం కష్టం నాన్నా", ప్రాధేయపడుతున్నాడు  బిడ్డ.

"ఏంటండీ పిల్లాడు అంతలా అడుగుతుంటే కాదంటారు, మీకు అంత ఇష్టం లేకపోతుంటే ఒద్దు లెండి, ఒరేయ్ నాన్నగారు చెప్పింది విను"

కూరల్లో ఉప్పూ కారం, చొక్కాల మీద మచ్చలు, నోములు, మొక్కులు మొదలైనవి నా కళ్ళ ముందు మెదలాడాయి. ఇంక ఒప్పేసుకుందాం  అనుకుంటున్నంతలో...

" ఇప్పుడు అంత డబ్బు మీ దగ్గర లేకపోతే, నా పేరు మీద లోన్ తీసుకుందాం, మీరు సంతకం పెట్టండి చాలు నాన్నా"

నా బాధ డబ్బు కాదు కదా. సర్లే ఏదోకటి నీ ఇష్టం అన్నా. మా వాడు ఎగిరి గంతేసి బ్యాంకుకు పరిగెత్తాడు. ఒక నెల  రోజుల్లో సంతకాలు చెయ్యడాలు, డబ్బు చేతికి అందడాలు, మా వాడు ఆ డబ్బు తో డబ్బా కొనేయ్యడాలు అన్ని జరిగిపోయాయి.

 ఓ రెండు రోజులు దాన్ని ఇంట్లో ఉంచి వాడి హాస్టల్ కు పట్టుకుపోయాడు. ఆ రెండు రోజులు నేను అదున్న గదిలోకి కూడా వెళ్ళలేదు.

డబ్బా అంటే నాకు అసహ్యమే కాదు, చిరాకు, వెగటు, జుగుప్స కూడా...

నేను పోస్ట్ మాన్ గా నా జీవితాన్ని ఆరంభించాను. ఎక్కువగా  నిరక్షరాస్యులు వుండే చోట్ల పని చేశాను. ఎవరికి  ఏ అవసరం వచ్చినా నా దగ్గరకే వచ్చేవారు.

"రావు గారూ ఒక ఉత్తరం ముక్క రాసి పెట్టరా....."

"రావు గారూ మా అమ్మాయి దగ్గర నుండి ఉత్తరం వచ్చిందా...."

"రావు గారూ ఈ ఉత్తరం కొంచెం చదివి చెప్పరా...."

"రావు గారూ మా అబ్బాయి దుబాయ్ నుండి డబ్బులు పంపించాడా...."

ఇలా ఎక్కడికి వెళ్ళినా మంచి పలుకుబడి ఉండేది. పండగలకి పబ్బాలకి మామూళ్ళ కింద ఎవరికీ తోచింది వాళ్ళు పంపిస్తూ ఉండేవారు. నిత్య కల్యాణం పచ్చ తోరణం అన్నట్టు ఉండేది. అలాంటి నా జీవితం లో మొదటి దెబ్బ కొట్టింది......ఏ ఒసామా బిన్ లాడెనో....జార్జి బుస్శో  అయినా పెద్ద పట్టించుకునే వాడిని కాదు....టెలిఫోన్. జనాలు ఉత్తరాలు రాయడమే మానేసారు. నా పలుకుబడి సగానికి సగం తగ్గిపోయింది. డబ్బా వచ్చాక అయితే మొత్తం గుండు సున్నా అయిపొయింది. టెలిఫోన్ అయితే ఏదో జనాల్లోకే  వచ్చింది కాని డబ్బా అయితే ఆఫీసుల్లోకి, బ్యాంకుల్లోకి కూడా వచ్చేసింది. అరె, ఆఫీసు లో చేసే ప్రతీ పని దాంతోనే. ప్రస్తుతం నేనే సీనియర్ మోస్ట్ మా ఆఫీసు లో. పోస్ట్ మాస్టర్ గా ఇంకో సంవత్సరం లో రిటైర్ అవ్వబోతున్నా. సీనియర్ మోస్ట్ అన్నాను కదా అని ఏదో అనుకునేరు, నా బతుకు ఈ మధ్య మరీ రబ్బర్ స్టాంప్ లా అయిపొయింది. నాకింద ఉన్న వాళ్ళందరూ చాలా మంది కొత్త వాళ్లే. నాతో పాటు అందరికీ డబ్బా ట్రైనింగ్ ఇచ్చారు ప్రభుత్వం వారు. అక్కడ డబ్బా పక్కన  వంకాయ లాంటిది ఒకటి ఉంది. దాన్ని ఎలుక అంటారంట, దాన్ని పట్టుకు పిసకాలంట. దాన్ని పిసికితే ముందు ఉన్న తెరపై ఏదో జరుగుతుందంట. ఎలకని పిసకడమేంటో. నాకు పరమ అసహ్యమేసింది. ఆ తర్వాత నుండి నా కింద ఉన్న పిల్లకాయలంతా దాన్నే పట్టుకుని వేళ్ళాడేవారు. పేపర్ పని చాలా వరకు తగ్గిపోయింది. నాకు కావాల్సిన ప్రతీ చిన్న పనికీ ఆ పిల్లకాయల్ని అడుక్కోవడమే.

ఇలా నా జీవితాన్ని నాశనం చేసిన డబ్బా అంటే నాకు కసి.

అహం స్థితప్రజ్ఞః .....1

స్థితప్రజ్ఞత.....అంటే ఏంటి?
అని చాలా మంది నన్ను అడగడం వల్ల
ఈ టపా రాస్తున్నాను...మొదట్లో...నాక్కూడా స్థితప్రజ్ఞత అంటే ఏంటో తెలియదు ( అంటే మొదట్లో ఎవరికీ ఏమీ తెలియదనుకోండి...).

చిన్నప్పుడు ఒక రోజు నాన్నగారు భగవద్గీత కాసెట్ పెట్టారు టేప్ రికార్డర్ లో.....పార్థా...అని మొదలెట్టారు ఘంటసాల గారు...అర్థం కాకపోయినా ఏదో బానే ఉంది అనిపించింది...అందులో సంజయ పర్వం లో ఇలా ఉంది..

"దుఃఖము కలిగినపుడు దిగులు చెందనివాడు,

సుఖములు కలిగినపుడు స్పృహ లేనివాడు,

రాగము, ద్వేషము, భయము లేనివాడు.....

అట్టివాడిని..స్థితప్రజ్ఞుడని చెప్పవచ్చును..."

అది విన్నాక మెరుపులు మెరిసినట్టు....ఆకాశం లోంచి దేవతలు పుష్పవర్షం కురిపించినట్టు అనిపించింది...(నిజ్జంగా నిజం...కావాలంటే మీ మీద ఒట్టు...)

అరె... సరిగ్గా ఈ లక్షణాలన్నీ మనలో ఉన్నాయే...అంటే మనం స్థితప్రజ్ఞులమన్నమాట....అని గ్రహించిన క్షణం అది. తర్వాత ఇంకెవరన్నా అలాంటి వాళ్ళు ఉన్నారేమోనని వెదికా....ఊహూ...ఒక్కరంటే ఒక్కరు కూడా కనిపించలేదంటే నమ్మండి. ఎప్పుడో భరతంలో భీష్ముడు..తర్వాత నేను.

                ఆ తర్వాత నేను స్థితప్రజ్ఞుడిని అని ఋజువు చేసే చాలా సంఘటనలు జరిగాయి. కావాలంటే మచ్చుకి కొన్ని చదవండి....చదివాక మీరే ఒప్పుకుంటారు మీరు నేను స్థితప్రజ్ఞుడిని అని...

                            అప్పుడు నేను ఏడో క్లాసు చదువుతున్నా..మనమే క్లాసు ఫస్ట్. పబ్లిక్ పరీక్షలకి వీరబట్టీ వేసి తయారయిపోయాను. స్కూల్ నుండి పరీక్ష జరిగే చోటుకి బస్సు వేసారు మా స్కూల్ వాళ్ళు. పొలోమని ఎక్కేసాం పిల్లలమంతా. ఇంతలో, ఎప్పుడూ నా పక్కన కూర్చోని నాగబాబు, నా పక్కన కూర్చున్నాడు. వాడిది నాది పక్క పక్క హాల్ టికెట్ నంబర్లు. " ఒరేయ్! రెండు రోజులనుండి జ్వరం, వాంతులు విరోచనాలు, ఏమి చదవలేదు రా. ఫెయిల్ అవుతానేమో అని భయంగా ఉంది రా. మనిద్దరిదీ పక్క పక్క నంబర్లే గా, కొంచెం చూపించరా, ప్లీజ్" అన్నాడు. పోన్లే అని ఓకే అన్నా. సరిగ్గా వాడిది నా వెనకాల సీటే. నేను కొంచెం పక్కకి పెట్టి కనిపించీ కనిపించనట్టు చూపించా అన్ని పరీక్షలూను. ఎలా చూసి రాసాడో గాని...రిజల్ట్స్ వచ్చేసరికి..వాడు ఫస్ట్ నేను సెకండ్. అదేంట్రా...వాడేమీ నీలా తెలివైన స్టూడెంట్ కాదు కదా.. వాడికి ఎలా వచ్చింది ఫస్ట్ అని ఎవరైనా అడిగితే....అంతా ఈశ్వరేచ్చ...మన చేతుల్లో ఏముంది నాయనా అన్నానే తప్ప మామూలు వాళ్ళలా ఏడవలేదు...

ఇప్పుడు చెప్పండి నేను స్థితప్రజ్ఞుడినా కాదా..????

 ~~సశేషం~~

లెక్కల్లో.. జనాభా లెక్కలు వేరయా..7

ఒక ఇంటికి తాళం లేదు గాని ఎంతసేపు తలుపు కొట్టినా ఎవరూ తీయలేదు. ఇంక వెళ్ళిపోదాం అనుకుంటుండగా, ఒక వ్యక్తి వచ్చి తలుపు తీసి తూలుతూ నిలబడి ఏం కావాలి అని చేత్తో సంజ్ఞ చేసాడు. జనాభా లెక్కలు అని నేను కూడా సంజ్ఞ చేద్దామనుకున్నా కాని  ఎలా చెయ్యాలో అర్థం కాలేదు. "జనాభా లెక్కలు" అన్నా.
"ఆ....వినబళ్ళా"
"జనాభా లెక్కలు"
తూలుతూ ఉంటే నిద్రపోతున్నాడేమో అనుకున్నా, లేదు, బాగా మందు కొట్టి ఉన్నాడు.
"జనాభా లెక్కలు ఎందుకు బ్రదర్, కుళ్ళిపోయిన సమాజానికి సారధ్యం వహిస్తున్న స్వార్థ రాజకీయనాయకుల గుడ్డి ప్రభుత్వం, జవసత్వాలుడిగిన న్యాయవ్యవస్త ఉన్నన్నాళ్ళు నువ్వు నేను జనాలకి ఎంత సేవ చేసినా ఏం లాభం బ్రదర్. మీరు నాతో రండి, కలిసి మందు కొడదాం, అభివృద్దిని సాధిద్దాం."
అర్థం చేసుకోవడానికి నాకు పావుగంట పట్టింది.
ఏం అర్థం అయ్యిందో ,రామం గాడు నా చెవిలో " అవును సార్, మన ప్రబుత్వం చెబుతున్నదీ అదే కదా, సంక్షేమ కార్యక్రమాలకు మా దగ్గర డబ్బు లేదు. మందు కొట్టండి, ప్రబుత్వ ఖజానాలు నింపండి. అప్పుడే సంక్షేమ కార్యక్రమాలు నడపగలం అని....."
"చాల్లే ఆపు, నువ్వు కూడా వీడితో కలిసి మందు కొట్టేట్టున్నావ్, ఇంటికి తాళం వేసుంది అని రాసుకో, మళ్లీ ఇంకోసారి వద్దాం"

ఈసారి తెలుగు మాస్టారికి ఆవకాశం ఇచ్చా. తలుపు కొట్టగానే బిలబిల మంటూ ముగ్గురు పిల్లలు తలుపు తీసుకుని  బయటకు పరిగెత్తారు. వాళ్ళ వెనకాలే ఒక పెద్ద మనిషి బైటకు వచాడు. పెద్ద మనిషంటే  పెద్దమనిషే, పెదరాయుడు సినిమాలో రజనికాంత్ లా ఉన్నాడు. అడిగిన వాటికి స్పష్టంగా సమాధానాలు చెప్పాడు. పడి నిముషాల్లో పని పూర్తయ్యింది. ఎందుకు నాకే ఇలా జరుగుతుంది. ఆయన వెళ్ళగానే పది నిముషాల్లో సుఖంగా పని పూర్తయిపోతుంది. నేను వెళ్ళిన చోటల్లా శనిగాళ్ళే. రామం గాడి శాపం నిజం అయ్యినట్టుంది.

తరువాత ఇంటికికూడా తెలుగు మాస్తార్నే అడగమని చెప్పా. అయన వెళ్లి బెల్ కొట్టగానే, ఆయన్ని పక్కకు లాగేసి నేను నుంచున్నా గుమ్మం ముందు. ఇప్పుడు తెలిసిపోతుంది రామంగాడి శాపం నిజం అయ్యిందో లేదో. తలుపు తీసుకుని సినిమా లో సాయిబాబా వేషం వేసిన విజయ్ చందర్  లాంటి ప్రశాంతమైన ఫేసున్న ఒకాయన బైటకు వచ్చాడు. ఆహా!! ఈసారి త్వరగా అయ్యేలా ఉంది కదా పని అని అనిపించింది.
"ఏం కావాలి బిడ్డలారా..."
ఈయనెవరో పాస్టరు లా ఉన్నాడు.
"జనాభా లెక్కల కోసం వచ్చామండి"
"ఆ దేవునికి తెలుసు తను ఎంతమందిని సృష్టించాడో. మనకు తెలియాల్సిన అవసరం లేదు. పైగా ఆ దేవుని బిడ్డలైన మనుషులను లెక్కించడం పాపం, బిడ్డలారా. ఇలాంటి పాపపు పనుల నుండి విముక్తి పొందుటకు బాప్టిసం ఒక్కటే దారి. రండి బిడ్డలారా, ఇప్పుడు మీ కొరకు ప్రార్థన చేసి మిమ్మల్ని మీరు చేసినా పాపాలనుండి విముక్తి చేసెదను." అని పాపులమైన మా కొరకు ప్రార్థన చెయ్యడం మొదలెట్టాడు.
ఆయన్ని సముదాయించి, జనాభా లెక్కల వల్ల ఉపయోగాలు వివరించి, అయన దగ్గర నుండి మాకు కావలిసిన సమాచారం రాబట్టేసరికి దేవతలు...కాదు కాదు...ఆ జీసస్ కనిపించాడు.

ఇంక రిస్క్ తీసుకోదలుచుకోలేదు. ప్రశ్నలు అన్నీ తెలుగు మాస్టారునే  అడగమని నేనే ఆయన్ని ఫాలో అవడం మొదలెట్టాను. అదేం విచిత్రమో అంతా చాలా సాఫీగా సాగిపోయింది. అడపా దడపా ఏదో చిన్న చిన్న ఎదురుదెబ్బలు తగిలినా..నాకు తగిలిన దెబ్బలతో పోల్చుకుంటే అవి అసలు లెక్కలోకి తీసుకోనవసరం లేదు. అలా సాఫీ గా ఒక వారం రోజుల్లో చాలావరకు పూర్తి చెయ్యగలిగాం. ఇంక మిగిలిన రోజు ఉత్సాహం గా సాయంత్రం వరకూ చాలా ఇళ్లు తిరిగాం. ఇంతలో నాకు మళ్లీ దురద కలిగింది. రామం గాడి శాపం ఇంకా పనిచేస్తోందా అని. తరువాత ఇంటికి నేను కాలింగ్ బెల్ కొట్టాను. ఓ ముసలాయన వచ్చి తలుపు తీసాడు.
"ఏం కావాలి బాబు."
"జనాభా లెక్కల కోసం వచ్చామండి."
"ఏంటి నాయనా గొనుగుతున్నావ్"
కొంచెం చవుడనుకుంటా పాపం ఆయనకి. " జనాభా లెక్కల కోసం వచ్చామండి" సాధ్యమైనంత గట్టిగా అరిచా.
"ఏంటి నాయనా...."
వార్నాయనో....
ఇంతలో ఒక అమ్మాయి బైటకు వచ్చి ఆయన్ని చెయ్యి పట్టుకుని లోపలి తీసుకెళ్ళింది. మళ్లీ  బైటకు వచ్చి...
"నాన్నకు కొంచెం చెవుడు.చెప్పండి ఏం కావాలి"
"మేం జనాభా లెక్కల నుండి వస్తున్నాం. మిమ్మల్ని కొన్ని ప్రశ్నలు అడగాలి"
"అడగండి"
"ఇంటి పెద్ద ఎవరు?"
"మా నాన్న, పిలవమంటారా..."
"వద్దమ్మా....నువ్వు చెప్పు చాలు."
ఇంటి గురించి, వాళ్ళకున్న వసతుల గురించి అడిగిన తర్వాత....
"పెళ్లి అయిందా..."
"ఆ.. అయ్యింది"
"మీ అయన పేరు.."
"చెప్పను.."
"పోనీ సిగ్గైతే...ఈ పేపర్ మీద రాయండి"
"రాయను.."
"అదేంటమ్మా..."
"అదంతే..."
ఇంతలో ఆ అమ్మాయి తల్లి బైటకు వచ్చింది. దేవుడి దయ వల్ల ఈవిడకు చెవుడు లేదు. " అది వాళ్ళ ఆయనతో గొడవ పడి ఇక్కడికి వచ్చింది నాయనా. అందుకే చెప్పనంటోంది."
"పోనీ మీరు చెప్పండి"
"నా అల్లుడు పేరు నేనెలా చెప్పను నాయనా"
పోనీ ఈ పిల్ల తండ్రిని అడుగుదామంటే..ఆయనకు నే చెప్పింది వినిపించేసరికి నేను మూగ వాడినయ్యేలా ఉన్నా. ఈ మీమాంస లో ఉండగా..రామం గాడు మాకు ఇచ్చిన రూలు బుక్ లోనుండి ఒక అద్వితీయమైన రూలు ఒకటి పట్టుకున్నాడు. అదేంటంటే...ఎవరైనా ఒక చోట ఒక నెల రోజుల కన్నా తక్కువ రోజులు ఉన్నట్టయితే, వాళ్ళని వాళ్ళు ఇంతకు ముందు ఉన్న చోట లెక్కపెట్టాలని.
"మీరు ఇక్కడికి వచ్చి ఎన్నాళ్లైందండి"
"నాలుగు రోజులు"
చెవిలో అమృతం పోసినట్టైంది. మిగతా వివరాలన్నీ త్వరత్వరగా పూర్తి చేసేసి అక్కడి నుండి బైట పడ్డాం. ఇంక మిగతా పని అంతా తెలుగు మాస్టారు, రామం గాడు పూర్తి చేసారు. ఆ రోజు సాయంత్రమే స్కూల్ కి వెళ్లి పూర్తి చేసిన పేపర్స్ అన్నీ జిల్లా హెడ్డాఫీసుకి పంపేసాం. చాలా రోజుల తర్వాత నేను హుషారుగా ఇంటికి వెళ్ళా.

మర్నాడు ఎగరేసుకుంటా స్కూల్ కి వెళ్లాను. ఈరోజు హెడ్ మాస్టారు డ్యూటీ లో జాయిన్ అవుతారు. అయన నాకు అప్పగించిన బాధ్యతనంతా ఎలా పూర్తి చేసానో, క్లిష్ట పరిస్థితుల్ని ఎలా ఎదుర్కొన్నానో వివులం గా వివరించి ఆయన దగ్గర మార్కులు కొట్టేద్దామని తిన్నగా అయన రూం కే వెళ్ళా. నన్ను చూసేసరికి అయన లేచి నిలబడి.....
"సెభాష్, ఆనందూ, నాకు నీ మీద ఉన్న నమ్మకం తప్పు కాదని నిరూపించావ్"
నా చాతీ ఓ..నాలుగు సెంటిమీటర్లు వ్యాకోచించింది.
"మన తెలుగు మాస్టారు అయితే ఉదయాన్నే వచ్చి, నీ గురించి తెగ పొగిడేసాడు. నువ్వు ఉండబట్టి ఈ పని అంతా ఎలాంటి అవాంతరం లేకుండా పూర్తి అయ్యిందని.."
ఇంకో రెండు సెంటిమీటర్లు..
"ఇంత సాధించిన నీకు ఇంకో చిన్న పని అప్పగిద్దామనుకుంటున్నా.."
ఛాతి కొంచెం సంకోచించినట్టనిపించింది.
"నేను వచ్చే వారం నుండి ఓ రెండు వారాలు లీవ్ లో ఉంటా, పదో తరగతి పరీక్షలు వచ్చే వారం నుండి ప్రారంభం అవబోతున్నాయి అని నీకు తెలుసుగా. మరి నేను వచ్చే వరకు ఆ పని అంతా నువ్వు చూసుకుంటే లీవ్ లో ఉన్న నాకు టెన్షన్ ఉండదు. మిగతా వాళ్ళ గురించి నీకు తెలుసుగా...ఏమంటావ్?"
..........

లెక్కల్లో.. జనాభా లెక్కలు వేరయా..6

చెయ్యాల్సిన పని, తిరగాల్సిన ఏరియాలు తల్చుకుని మొదట్లో బాధపడ్డాను గాని, ప్రతీ పని నేనే దగ్గరుండి చూసుకోవాల్సి రావడం, అందరూ వచ్చి నన్నే డౌట్లు అడగడం చూసి ఏదో పెద్ద నాయకుడిని అయిపోయిన ఫీలింగ్ వచ్చింది. నేనేదో డీలా పడిపోతానని అనుకున్న మా ఇంట్లో వాళ్ళు కూడా నా ఉత్సాహం చూసి మహదానందపడిపోయారు. రామం గాడిని కూడా నా గ్రూప్ లో వేసుకున్నా. ఇందులో నా స్వార్థం ఏదో ఉందనుకునేరు?? వాడి అత్తవారిల్లు మా పక్క ఏరియా లోనే. ఈ జనాభా లెక్కలన్నాళ్ళు వాళ్ళ ఇంట్లో పడి మేయ్యచ్చనే వాడి చావు తెలివితేటలవల్ల అలా చెయ్యాల్సొచ్చింది. ఈ హడావిడి లో వాడి శాపం గురించి మర్చిపోయాను. వాడి శాపం నిజం అయితే చూసి ఆనందిద్దామని నా గ్రూప్ లో చేరాడా కొంపదీసి అన్న అనుమానం కూడా వచ్చింది. అదే నిజమైన చేసేదేముంది ఇప్పుడు. ఈ ఆలోచనలతో ఉండగా..ఆ రోజు రానే వచ్చింది. నేను రెడీ అయ్యేసరికి రామంగాడు, మా తెలుగు మాస్టారు ఒకే సారి వచ్చారు. రామంగాడి మొహం వెలిగిపోతోంది. నిన్నటి నుండే అత్తారింటిలో మేయ్యడం మొదలెట్టేసినట్టున్నాడు. ఇంతకీ తెలుగు మాస్టారునే ఎందుకు నా గ్రూప్ లో సెలెక్ట్ చేసానంటే, నేను చెప్పింది చెప్పినట్టు ఎదురు ప్రశ్నలు వెయ్యకుండా పని  చేసేది మా స్కూల్ లో ఆయనొక్కడే కాబట్టి. మొత్తానికి ఇంటి నుండి బయలుదేరాను. నేను ముందు,  మిగతా ఇద్దరూ నా వెనుక వస్తుంటే  చిన్నప్పుడు బుర్రకథ లో విన్న..... రాజు వెడలె రవితేజములలరగ...అన్న పద్యం గుర్తుకు వచ్చింది.

మా పక్క ఏరియా నుండి మొదలెట్టాం. మొదటింటికి వెళ్ళామో లేదో చి...న్న తలుపుకి పే...ద్ద తాళం కనపడింది. శకునం బాలేదు. ఇలా తాళాలేసి ఉన్న ఇళ్ళ తో ఇంకా కష్టం, మళ్లీ రావాలి ఖర్మ.

తరువాత ఇంటికి  తాళం లేదు. తలుపు కొట్టగానే ఒక పెద్దావిడ వచ్చి తీసింది.
"ఏం కావాలి బాబు"
"మేం జనాభా లెక్కల కోసం వచ్చాం"
"మీ ID card చూపించండి బాబు" అనే సరికి షాక్ తిన్నా నేను.
"ఇదిగో, ఐనా మా ID card చెక్ చెయ్యాలని మీకు ఎందుకనిపించింది!!!"
"ఏముంది బాబు, దొంగ ముండాకొడుకులు ఎక్కువైపోయారు. పగలే ఇళ్లు దోచేస్తున్నారు. ఈ వంకన దోచేయ్యరని నమ్మకం ఏమిటి?"
అమ్మ ముసల్దానా, ఎంత తెలివే నీకు!! అని మనసులో అనుకుని  "నేను అడిగిన ప్రశ్నలకి జవాబు చెప్పండి" అన్నా.
" ఉండండి బాబు, కుర్చీ తీసుకువస్తా" అని లోపలికెళ్ళి కుర్చీలు తీసుకొచ్చి, కాఫీ కూడా ఇచ్చింది. వాళ్ళ కుటుంబంతో కలిసి అడిగిన ప్రశ్నలు అన్నింటికీ ఓపిగ్గా సమాధానం కూడా చెప్పింది.
సంతకాలవీ తీసుకోవడం పూర్తయ్యాక " ఈ చీటీ ఉంచమ్మా, ఇంకో నెల తర్వాత ఫోటోలు, వేలిముద్రలు తీసుకోవడానికి వస్తారు. వాళ్ళకి ఈ చీటీ ఇవ్వాలి" అని చీటీ ఇచ్చాను.
" అలాగే బాబు, వెళ్లి రండి"
 బైటకు వచ్చాక రామంగాడి తో అన్నా," చూసావు రా, ఎంత సులువో, ఈ మాత్రం దానికి ఏదో శాపం కూడా ఇచ్చావ్."
"అందరూ ఒకేలా ఉండరండి.చూద్దాం". వాడు అనకపోయినా, ముందుంది  ముసళ్ల పండగ అని అన్నట్టు అనిపించింది నాకు.

తరువాత ఇల్లు చాలా చిన్నగా ఉంది. గేటు నుండి ఒక అడుగు దూరంలో  ఉంటుంది గుమ్మం. గేటు బైట నుండి తలుపు కొట్టగానే ఒక వ్యక్తి వచ్చి తలుపు తీసాడు.
" ఏం కావాలి"
"మేం జనాభా లెక్కల కోసం వచ్చాం"
"సారీ, నా దగ్గర లేవు"
"అంటే, జనాభా ఎంత మంది ఉన్నారో తెలుసుకోవడానికి వచ్చాం"
"సారి, నాకు తెలీదు"
"అదీ..అంటే, జనాభా ఎంత మంది ఉన్నారో లెక్కపెట్టడానికి వచ్చాం"
"ఓహో, లెక్కపెట్టి ఏం చేస్తారు."
ఇంతలో రామంగాడు నా చెయ్యి పట్టుకుని పక్కకి లాక్కుపోయాడు.
" వీడ్ని లెక్కపెట్టడం అవసరం అంటారా.."
" తప్పదు రా."
"వీడిని బేసిక్ ప్రశ్నలు అడగండి చాలు, మిగతావి మనమే వీడిని బట్టి రాసేద్దాం"
"సర్లే పద, ఇక్కడ నుండి ఎంత తొందరగా బైట పడితే అంతా మంచిది"
ఒక్కొక్క ప్రశ్న అడగడం మొదలెట్టా. వీడు నిజంగా నన్ను మించిపోయాడు. వీడు చెప్పినట్టు సమాధానాలు చెప్పాలంటే ఖచ్చితంగా మెదడు తిరగేసి  ఉండాలి. ఎలాగోలా అయిందనిపించేసరికి  చావు తప్పి కన్ను లొట్టపోయినట్టైంది.

నాకన్నా రామంగాడికి ఎక్కువ పిచ్చి ఎక్కినట్టుంది, " పదండి ఇంక వెళ్ళిపోదాం, ఈవాల్టికి చాలు" అన్నాడు.
" ఇలా అయితే మనకు అసైన్ చేసింది పూర్తవ్వదు. ఇప్పుడే మొదలెట్టాం కదా, అలానే ఉంటుంది, ఇలాంటి దెబ్బలు ఓ నాలుగైదు తగిలాయనుకో, నువ్వే రాటుదేలిపోతావ్. అప్పుడు జనం ఛీ! యదవ అని తిట్టినా నీకేం అనిపించదు"
నేను వెటకారంగా అన్నా రామంగాడు సీరియస్ గా తీసుకున్నట్టున్నాడు, మాట్లాడకుండా నా వెంట నడిచాడు.

ఈసారి తెలుగు మాస్టార్ని ప్రశ్నలు అడగమని చెప్పి తరువాత ఇంటి బెల్ కొట్టాం. లోపల వాళ్ళు వచ్చి సాదరంగా లోపలి ఆహ్వానించి, AC వేసి, సోఫాలో కూర్చోబెట్టి, కూల్ డ్రింక్ ఇచ్చి, అడిగిన ప్రశ్నలు అన్నింటికీ తడుముకోకుండా సూటిగా సమాధానాలు చెప్పడమే కాకుండా, జనాభా లెక్కల్లో మాకు ఉన్న సందేహాలు కూడా కొన్ని తీర్చారు. తెలుగు మాష్టారు ప్రశ్నలు అడిగి రాసుకుంటుంటే, నేను రామం గాడు నోరెళ్ళబెట్టి చూస్తూ కూర్చున్నాం. అంతా అయ్యాక నోరాక్క " మీకు ఇవన్ని ముందే ఎలా తెలుసండీ" అని ఆ ఇంటి పెద్దాయన్ని అడిగా. అయన, తాపీగా, " ఇలాంటి విషయాల్లో నేను చాలా పక్కగా ఉంటా. ముందే ఏమేం ప్రశ్నలు అడుగుతారో నెట్ లో చదివి వాటికి సమాధానాలన్నీ ఇంట్లో వాళ్ళ చేత ప్రాక్టీసు చేయించా. నేను లేకపోయినా వాళ్ళు సరిగ్గా చెప్పాలిగా మరి. ఇది అసలు మన దేశ అభ్యుదయానికి సంబంధించిన  విషయం. తేలిగ్గా తీసుకోకూడదు కదా.." అన్నాడు. సాష్టాంగనమస్కారం చేద్దాం అనిపించింది. అందరూ మీలా ఆలోచించి ఉంటే మా పని ఎంత సులువయ్యేదిరా రామా..అనుకుంటూ ఆయనకో నమస్కారం చేసి అక్కడినుండి బయలుదేరాం.

 తర్వాత కొన్ని ఇళ్ళలో పెద్దగా ఎదురుదాడి ఎక్కడా ఎదురవలేదు. మధ్యాహ్నం ఎవరిళ్ళకి వాళ్ళు వెళ్లి భోజనం ముగించి మళ్లీ రెండయ్యేసరికల్లా పని మొదలెట్టాం.

లెక్కల్లో.. జనాభా లెక్కలు వేరయా..5

తర్వాత పిరియడ్ 9th క్లాసు వాళ్ళకి. ఈ దెబ్బకి క్లాసు చెప్పాలన్న ఇంటరెస్ట్ అంతా పోయింది. ఐనా వెళ్లక తప్పదు కదా. నేను వెళ్లేసరికి క్లాసులో పిల్లలు తెగ గోల చేస్తున్నారు. ఎవరో ఒకర్ని ఇరగదీస్తే గాని దార్లోకొచ్చేటట్టు లేరు. "సైలెన్స్" అని ఒక పొలికేక వేశా. అంతే..అంతా స్మశాన నిశ్శబ్దం. ఈ నిశ్శబ్దం మరీ చిరాకుగా ఉంది. మాస్టారికి కోపంగా ఉందని గ్రహించినట్టున్నారు, అందరూ పుస్తకాల్లోకి తలలు దూర్చి కూర్చున్నారు. కచ్చితంగా  సమాధానం చెప్పడు, అని తెలిసిన వాడినోకడిని లేపి " He has gone to hyderabad, దీనికి passive voice చెప్పరా" అని అడిగా. వాడు  లేచి నిలబడి తల పూర్తిగా కిందకి దించి పాతాళంలోకి చూస్తూ నిలబడ్డాడు. ఎవ్వరూ నా వంక చూడట్లేదు. క్లాసు లో ఒక మూలగా ఉన్న బెత్తం తీసుకుని మెల్లగా వాడి దగ్గరకు నడిచా. వాడిని చావబాదడానికి సిద్ధం అవుతుండగా వెనకాల నుండి ఎవడో  " దానికి passive voice లేదు సర్" అన్నాడు. నిజమే!! నేను అప్పటి వరకు ఆలోచించనేలేదు, ఎలాగో వాడు చెప్పడు కదా అన్న ధైర్యం తో ఏదో నోటికొచ్చింది  అడిగేసా. ఎవడు చెప్పాడు వెనక నుండి? అని కూడా అడగాలనిపించలేదు.  నా కోపం చప్పున చల్లారిపోయింది. అనవసరం గా హెడ్ మాస్టారు మీద ఉన్న కోపం పిల్లల మీద చూపించినందుకు నా మీద నాకే చిరాకు కలిగింది. క్లాసు లీడర్ ని పిలిచి క్లాసు ని చూడమని చెప్పి నేను స్టాఫ్ రూం కి వచ్చేసా. కుర్చీలో  కళ్ళు మూసుకుని కూర్చుని కొంచెం రిలాక్స్ అవ్వడానికి ప్రయత్నిస్తుండగా........
"నమస్తే ఆనంద్ గారు". తలెత్తి చూస్తే రామంగాడు.
" మా స్కూల్ తరుపున నన్ను పంపిచారు. ఫీల్డ్ వర్క్ అసైన్ చెయ్యడానికి"
" సరిపోయింది, మా హెడ్డు గారు నన్ను నియమించారు ఆ పనికి."
"అయితే ఇంకేం, మనకి బాగా అనువైన ఏరియా చూసుకుని మనకి వేసేసుకుందాం, ఇంక ఆ మురికి వాడలన్ని మా సైన్సు మాస్టారు గాడికి వేసేద్దాం , రోగాలొచ్చి చస్తాడు వెధవ." అన్నాడు ఆనందంగా. ఇదేదో  బానే ఉంది గుడ్డి లో మెల్లలా.
"సర్లే పద, ఈరోజు ఆ పని అంతా పూర్తి చేసేద్దాం."
రామంగాడు, నేను కూర్చుని సాయంత్రానికల్లా ఎవరు ఏ ఏరియా వెళ్ళాలి, పేపర్స్ ఏమేం తీసుకెళ్ళాలి, లాంటివన్ని సిద్ధం చేసేసాం. వాళ్ళ స్కూల్ లిస్టు పట్టుకుని వాడు వెళ్ళిపోయాడు. మా లిస్టు పట్టుకుని నేను స్టాఫ్ రూం కి వెళ్లి ఎవరెవరు ఏ ఏ ఏరియాలు తిరగాలో అనౌన్స్ చేశా.
"బావుంది ఆనంద్ గారు, మీరు ఉన్న ఏరియా మీ పక్క ఏరియా మీరు తీసేసుకుని, మాకు మాత్రం శివారు ప్రాంతాలన్నీ వేసినట్టున్నారు. నాకు ఇచ్చినదేంటి....YSR అభ్యుదయ కాలనీయా. ఎక్కడుంది ఇది. ఓ... మొన్న రాజీవ్ గృహకల్ప అని ఊరు చివర శ్మశానం పక్కన కట్టిన అగ్గిపెట్టె  కాలనీ ఏనా." వెటకారంగా అడిగాడు లెక్కల మాస్టారు అప్పారావు.
"ఓహో YSR అభ్యుదయ కాలనీ అంటే అదా.నాకు తెలీదు సుమండీ.  చూసారా మీకు కాబట్టి తెలిసింది. అందుకే మీకు వేసా అది. నాకు ఒంట్లో బాలేదు కదండీ, అందుకనే మా కాలనీ వేసుకున్నా నాకు. ఒక పని చేద్దాం అయితే. నేను తీసుకున్న రెండు ఏరియా లు కూడా మీలో ఎవరో ఒకరు తీసుకోండి. హెడ్ మాస్టారు నాకు అప్పగించిన మిగతా పని అంతా అప్పారావు గారు చేస్తారు. నేను సిక్ లీవ్ తీసుకుంటా. ఏమంటారు??"
ఈ దెబ్బకి అప్పారావు మూస్కున్నాడు. ఈ వ్యవహారం మీద ఏవో చిన్న చిన్న అనుమానాలున్న మిగతావాళ్ళకి కూడా క్లియర్ అయినట్టున్నై. ఎవరూ ముందుకి రాలేదు.
"అందరూ ఒప్పుకున్నారు కాబట్టి, స్టోర్ రూం లో మీకు కావలిసిన పేపర్లు అవీ అన్ని సర్ది ఉంచాను. మీకు కాళీ ఉన్నప్పుడు వెళ్లి తీసుకోండి. వచ్చే గురువారం నుండి పని మొదలెట్టాలి."

లెక్కల్లో.. జనాభా లెక్కలు వేరయా..4

ఆ రోజు సోమవారం. సోమవారం స్కూల్ కి వెళ్ళడమే అసలు ఒక  నీరసం, అది కాకుండా వచ్చే వారం  నుండి జనాభా లెక్కల కోసం ఊరూరా తిరగాలి.  ఆ ఆలోచన రాగానే తలంతా గాలి తీసేసిన బుడగలా అయిపోయింది. ఈసురూమంటూ..ఎందుకొచ్చిందిరా భగవంతుడా అంటూ......కాళ్ళీడ్చుకుంటూ స్కూల్ కి వెళ్ళా. కొన్ని  రోజుల కిందట నాకో అద్భుతమైన ఆలోచన వచ్చింది. ఒక వారం రోజులు సిక్ లీవ్ పెట్టేస్తే ఎలా ఉంటుందని. నాకెప్పుడు ఒంట్లో బాగోపోయినా నేను తప్పకుండా స్కూల్ కి వెళ్తాను.  ఊరికే సిక్ లీవ్ వృధా అవ్వడం నాకు ఇష్టం ఉండదు. తుమ్ముతూ.. దగ్గుతూ.. ముక్కుతూ... మూలుగుతూ స్కూల్ లోనే గడిపేస్తాను. అలాంటిది ఇప్పుడు సిక్ లీవ్ పెడితే.. అదీ వారం రోజులు... నమ్ముతారా అన్న అనుమానం కూడా కలిగింది. సరిగ్గా ఈ రోజుకి పది రోజులు ముందు "బడి బాట" అని చెప్పి స్కూల్ మానేసిన మా ఊర్లోని మురికి వాడల్లోని పిల్లల్ని తిరిగి స్కూల్ లో చేరిపించే కార్యక్రమం ఒకటి జరిగింది. దానికి వెళ్ళడానికి పేర్లు ఇమ్మని మా హెడ్ మాస్టారు గారు ఉపాధ్యాయులందర్నీ అడిగారు. క్రితం సంవత్సరం ఇలాంటిదే ఏదో కార్యక్రమం లో అక్కడికి వెళ్ళిన మా తెలుగు మాస్టారుకి  విరేచనాలు పట్టుకుని ఓ నెల రోజులు సెలవెట్టాడు. ఆ అదృష్టం నన్ను వరించకపోతుందా అన్న ఆశతో నేను వెళ్తానని చెప్పా. అది విన్న మా సోషల్ మాస్టారు నా దగ్గరకొచ్చి బుజం మీద చెయ్యేసి " చాలా సంతోషం బ్రదర్. మనం ఇద్దరం ఈ ఊర్లో భావి తరాల్లో నిరక్ష్యరాస్యత అనేదే లేకుండా చేద్దాం బ్రదర్." అన్నాడు NTR స్టైల్లో (ఈయనకు కొంచెం అభ్యుదయ భావాలు ఎక్కువ లెండి ). మేమిద్దరం కలసి మురికి వాడలన్నీ సందు సందు గొందు గొందు తిరిగాం. చాలా మంది పిల్లల్ని తిరిగి స్కూల్ లో చేర్పించాం. హెడ్ మాస్టారు తెగ ఆనందపడిపోయాడు. నేను మాత్రం బేర్ మన్నాను. ఇంతా తిరిగి నేను పిడుగు రాయిలా ఉన్నా. మా సోషల్ మాస్టారు మాత్రం ఒంట్లో బాగోలేదని ఒక రోజు సెలవు పెట్టాడు. ఎలాగూ మురికి వాడలన్నీ తిరిగాం కదా ఏదో రోగం వచిందని నటించేస్తే సెలవు దొరుకుతుందని రెండు రోజుల నుండి భోజనం సరిగ్గా చెయ్యడం మానేసా. రాత్రిళ్ళు నిద్ర పోవడం కూడా మానేసా. (నిద్ర సరిగ్గా పట్టకుండా ఉండాలంటే నా దగ్గర ఒక కిటుకు ఉంది. పడుకోబోయే ముందు ఓ చెంబుడు నీళ్ళు తాగెయ్యటమే. గంట లో లఘుశంక ప్రారంభమవుతుంది. శంక తీరాక మళ్లీ ఓ చెంబుడు. ఈ సారి అరగంటకే శంక మొదలవుతుంది. ఇలా ఒక రాత్రిలో పదిసార్లు లేస్తే ఇంక నిద్రేం పడుతుంది!!). దాంతో కళ్ళు పీక్కుపోయాయి.

హెడ్ మాస్టారు చూసి "అదేంటయ్య అలా నీరసంగా అయిపోయావ్. మురికి వాడల దెబ్బ అనుకుంటా. ఒక పని చెయ్యి. రేపు ఎల్లుండి సెలవు తీసుకుని ఇంట్లో విశ్రాంతి తీసుకో. నేను ఇంకో పది రోజులు సెలవు లో ఉంటాను. ఆ జనాభా లెక్కల కోసం కావలిసిన సామగ్రి అంతా ఈరోజు వచ్చింది. అవనీ స్టోర్ రూం లో పెట్టించాను. అందులో మనం తిరగవలిసిన ఏరియాల లిస్టు కూడా ఉంది. మన మాస్టార్లే కాకుండా మన పక్క ఊరి హైస్కూల్ మాస్టార్లుకూడా మనతో కలిసి తిరుగుతారు. వాళ్ళ పేర్ల లిస్టు కూడా అందులో ఉంది. వాళ్ళలో ఎవరెవరు ఏయే ఏరియాలు తిరగాలో ఆ పని అంతా నువ్వే చూడాలి. ఇంకేవరికన్నా చెబుదామంటే అంతా తింగరమేళం. ఏం చెప్తే ఏం చేస్తారో వాళ్ళకే తెలియదు. పైగా నువ్వు ట్రైనింగ్ కి కూడా వెళ్ళావ్. మొన్న నువ్వు బడి బాట లో చూపిన ఉత్సాహం చూసి నువ్వొక్కడివే దీనికి సమర్దుడవని నాకు తెలుసు. ఇవిగో స్టోరే రూం తాళాలు. ఆరోగ్యం జాగర్త "
అని చావు కబురు చల్లగా చెప్పి చక్కాపోయాడు. ఇంకేం సిక్ లీవ్ నా బొంద!!

లెక్కల్లో.. జనాభా లెక్కలు వేరయా..3

రామం గాడు సిగ్గుతో ఏం మాట్లాడాలో అర్థం కాక తల దించుకున్నాడు. ఈలోపులో బట్టతలాయన  స్టేజి ఎక్కి కొంచెం రామం గాడికి సాయం చేద్దాం అన్నట్టు వాడి మీద చెయ్యి వేసి " జోకు బావుంది కాని, ముందు అడగాల్సిన ప్రశ్న అది కాదు, ఇంటి పెద్ద ఎవరు? అని అడగాలి" అని చెప్పి నన్ను పక్కకు తీసుకెళ్ళాడు."మీరు వాళ్ళు అడిగిన ప్రశ్నలకి దేనికీ సూటిగా సమాధానం చెప్పొద్దు. సాధ్యమైనంత వంకరగా కంఫ్యుజు చేసేలా ఉండాలి. అప్పుడే వాళ్లకి ప్రశ్నలు ఎలా అడగాలో తెలుస్తుంది" అన్నాడు. పాత సినిమా లో రాజనాల లాగ వికటాట్టహాసం చెయ్యాలనిపించింది. అసలే మనం చూసి రమ్మంటే తగలేసి వచ్చే టైపు. మళ్లీ ఎవరి పొజిషన్ లో వాళ్ళు నిలబడ్డాం. రామం గాడు అడగడం మొదలెట్టాడు.
" ఇంటిపెద్ద మీరేనా?"
"ఏ...ఇంటి పెద్దతో తప్ప మాతో మాట్లాడరా..."
ఇలాంటి తింగర సమాధానాలతో ప్రేక్షకులను బాగా అలరించాను. నా వంకర సమాధానాలతో ట్రైనింగ్ కి వచ్చిన చాలా మంది డౌట్స్ తీరిపోయాయి. అంతా అయ్యాక బట్టతలాయన, నా వల్ల చాలా డౌట్స్ తీర్చగలిగాడని, నా లాంటి యువకుల అవసరం దేశానికీ చాలా ఉందని మరీ మరీ చెప్పాడు.  సాయంత్రం ట్రైనింగ్ పూర్తి అయ్యాక నేను హుషారుగా, రామం గాడు మొహం వేళ్ళాడేసుకుని ఒకే బస్సు ఎక్కాం. రామం గాడి బాధ చూసి తట్టుకోలేక " ఏరా రామం, ఎందుకు అంత బాధ పడుతున్నావ్" అన్నాను.
" మీరు మరీ అంతా వంకరగా మాట్లాడగలరని నాకు తెలీదండి"
" ఏంట్రా ఇంకా దాని గురించే ఆలోచిస్తున్నవా? అదేదో జనాలకి అర్థం కావడానికి అలా మాట్లాడమని చెబితే అలా చేశాను. నువ్వు మరీ ఇంత ఫీల్ అవుతావని అనుకోలేదు."
" అయన చెబితే మాత్రం, ఎదురుగా ఉన్నది నేనే కదా. మరీ అంతా ఎడిపించాలా?"
" సారీ రా. ఏమి అనుకోకు. ఐనా ఏ మాట కా మాటే చెప్పుకోవాలి. అలా వంకరగా మాట్లాడుతుంటే యమా సరదాగా ఉందిలే."
"ఆ. ఆ ఉంటుంది ఉంటుంది. రేపు మీరు  ఫీల్డ్ కి వెళ్ళినప్పుడు ఎవడన్నా అలా వాగితే అప్పడు తెలుస్తుంది ఆ సరదా."
" ఆ అప్పుడు చూద్దాం లే. ఐనా ఎవడన్నా అలా వాగితే, వాడి దగ్గర నుండి తెలివిగా సమాధానాలు రాబట్టుకోవాలి గాని, ఇలా నీలా ఏడుస్తాననుకున్నావా."
" ఇదుగో.... మీకు  నా శాపం, మీరు వెళ్ళిన ప్రతి చోట మీకన్నా మెంటలోళ్లు మీకు తగలగలరు గాక!!!!" అన్నాడు విశ్వామిత్రుడి టైపు లో ఊగిపోతూ.
" ఏడిసావ్ లే"
ఇంకా ఏదో కబుర్లు చెప్పుకుంటుండగా రామం స్టాప్ వచ్చింది. వాడు దిగిపోయాక, కొంపదీసి రామం గాడి శాపం నిజం అవదు కదా అని ఆలోచిస్తూ నిద్ర పోయాను. ఇదే లాస్ట్ స్టాప్ దిగండి దిగండి అన్న బస్సు డ్రైవర్ అరుపులతో మెలకువ వచ్చింది. దిగి తిన్నగా ఇంటికి వెళ్లి స్నానాదికాలు పూర్తి అయిన తర్వాత ట్రైనింగ్ లో ఇచ్చిన manuals చదవడం మొదలెట్టాను. అలా కొన్ని రోజులు రోజూ రాత్రి చదివాక నాకు మొత్తం అంతా కంటస్థం వచ్చేసింది.

లెక్కల్లో.. జనాభా లెక్కలు వేరయా..2

బస్సు స్టాండ్ నుండి తిన్నగా Z.P.H స్కూల్ కి వెళ్ళా. అక్కడ ఓ పెద్ద ఫంక్షన్ హాల్లో ట్రైనింగ్ ఏర్పాటు చేసారు. అనుకున్నట్లు గానే గోల గోల గా ఉంది. చివర్లో ఖాళీగా ఉన్న ఓ కుర్చీ లో కూర్చున్నానో లేదో పెద్ద ఫైల్ ఒకటి తీసుకు వచ్చి నా ఒళ్లో పడేసారు. దాంట్లో ఎంత మంది ఈ కార్యక్రమంలో పాల్గొంటున్నారో, ఎవరి కింద ఎవరు పని చెయ్యాలో, అసలు ఎవరేం చెయ్యాలో సుదీర్ఘంగా రాసి ఉంది. ఓ బట్టతలాయన స్టేజి ఎక్కి ఏదో చెప్పడం మొదలెట్టాడు. ఆ రోజు మాకు ట్రైనింగ్ ఇవ్వబోయే వ్యక్తి అతనే అనుకుంటా. మేం చెయ్యాల్సిన పనులన్నింటిని వివరంగా చెబుతున్నాడు. నేను నిద్ర లేచేసరికి ఒంటి గంట అయ్యింది. " ఇవి మీ విధులు. మధ్యానం ఒక రిహార్సల్ చేద్దాం. ఎవరికన్నా ఏమైనా డౌట్స్ ఉంటే అప్పుడు క్లియర్ అవుతాయి. ఇంకా ఎమన్నా ఉంటే తర్వాత అడగొచ్చు." అని చెప్పి ముగించాడు. అందరూ బైట చెట్ల కింద కూర్చుని ఇంటి నుండి తెచ్చుకున్న కారియర్ పని పట్టే పన్లో ఉన్నారు. నేను బద్ధకంగా ఓ బెంచీ మీద కూలబడ్డా. ఇంతలో ఓ యాభై ఏళ్ళ ఆయన వచ్చి నా పక్కన కూర్చుని తను కూడా తినడం మొదలెట్టాడు. మధ్యలో నా వంక చూసి ఓ సారి పళ్ళికిలించాడు. నేను కూడా పళ్ళికిలించాను. ఆ సందు చూసుకుని మొదలెట్టాడు, 
"మీరు ట్రైనింగ్ అంతా నిద్ర పోయినట్టున్నారు. నేను చూసా"
 " అవును ", అన్నా ముభావంగా.
"మీరు అలా నిద్ర పోతే రేపు ఎలా చెయ్యాలో తెలియకపోతే ఏం చేస్తారు" 
ఏదో చేస్తాను, నీకెందుకయ్యా అందామనుకుని ఆగి " మీలాంటి పెద్దలు ఎవరూ ఒకరు సాయపడకపోరు లెండి" అన్నాను.
క్లాసు పీకడం మొదలెట్టాడు. ఆ ఊ అని ఏకాక్షర సమాధానాలతో సరిపెట్టి, త్వరగా హాల్లోకి దూరాను. బట్టతలాయన మొదలెట్టాడు.
 "ఇప్పుడు నేను కొంత మందిని సెలెక్ట్ చేస్తా. వాళ్ళలో కొంతమంది జనాభా లెక్కల ఆఫీసర్స్ లాగ చేస్తూ మిగతా వాళ్ళని ప్రశ్నలు అడుగుతారు వాళ్ళు సమాధానాలు చెప్పినదాని బట్టి మీ దగ్గర ఉన్న గ్రీన్ ఫారం ఫిల్ చెయ్యండి నేను వచ్చి చూస్తా."
మీరు...మీరు...అని ఇద్దర్ని సెలెక్ట్ చేసాడు. అందులో ఒకడు నా జునియర్ గా చదువుకుని పక్క ఊళ్ళో లెక్కల మాస్టారుగా పని చేస్తున్న రామం గాడు. వాడసలు కనపడలేదు ఉదయం నుండి, లేకపోతే వాడితో సోదేసి వాడిని కూడా వినకుండా చేసేవాడిని. ఇంకా.... మీరు అని చివర్లో భుక్తాయాసం తో తూలుతున్న నన్ను చూపించాడు. నా గుండెలో రాయి పడింది. అసలే మనమేం వినలేదు. ఇప్పుడు వీడు మనల్ని ప్రశ్నలు అడగమంటే ఎలా. టెన్షన్ పడుతూ స్టేజి ఎక్కా. మిగతా ఇద్దర్ని ప్రశ్నలు అడగమని, నన్ను సమాధానాలు చెప్పమన్నాడు. హమ్మయ్య టెన్షన్ తగ్గింది.
రామం గాడు అడగడం మొదలెట్టాడు. " పేరు చెప్పండి ఆనంద్ గారు" అంతా గొల్లున నవ్వారు.

లెక్కల్లో.. జనాభా లెక్కలు వేరయా..1

నా పేరు ఆనంద్. అమ్మ నన్ను ఆనందం అని పిలుస్తుంది. సరితేమో ఆనూ అని పిలుస్తుంది. సరిత నా భార్య, అన్నట్టు నాకు ఈ మధ్యే పెళ్లైంది. నేను గవర్నమెంట్ స్కూల్ లో ఇంగ్లీష్ పంతులు గా పని చేస్తున్నా. నాలుగు రోజుల క్రితం దాకా చాలా ఆనందం గా కొత్తగా పెళ్ళైన వాళ్ళు ఎలా ఉంటారో అలాగే ఉండేవాన్ని. ఆ విషయం తెలిసినప్పటి నుండి జీవకళ పోయింది. రాత్రుళ్ళు నిద్ర పట్టక కళ్ళ కింద నల్లని చారలు బయలుదేరాయి.  అమ్మాయితో గోడవేమన్నా పడ్డావా వెధవ కానా అని అమ్మ బుర్ర తినడం మొదలెట్టింది.అమ్మతో చెప్పలేని బాధ ఎమన్నా ఉంటే నాతో చెప్పరా అని నాన్న!!!!  
 ఏమని చెప్పను నా బాధ....జనాభా లెక్కలు మొదలయ్యాయి మరి. జనాభా లెక్కలంటే నీకెందుకు అం.. త  బాధ అని మీరు అడగొచ్చు. నాక్కాకపోతే ఇంకెవరికి.. ఆమాటకొస్తే ఎలక్షన్లు వచ్చినా..పోలియో చుక్కలు వేయ్యాల్సోచ్చినా..జన్మభూమి..గుడి బాట..బడి బాట.. శ్మశానం బాట..ఇలా ఏమి వచ్చినా..ప్రభుత్వానికి గుర్తుకు  వచ్చేది మేమే. అందులోనూ జనాభా లెక్కలంటే మరీ బాధ ఎందుకంటే ప్రతి తలకు మాసినవాడింటికి వెళ్లి, అవే ప్రశ్నలు, అడిగిందే అడిగి, రాసిందే రాసి...ఈ ఎండల్లో..అబ్బ ఎంత బోరింగో. ఇందుకు బాధ అని ఇంట్లో చెబుదామంటే మగ పుట్టక పుట్టి ఆ మాత్రం పని చెయ్యలేవా.. ఆడాళ్ళే చేసేస్తున్నారు ఈరోజుల్లో ....అంటారు అమ్మ నాన్న కూడబలుక్కుని. సరితకు చెప్పుకున్దామంటే ఇంత చిన్న విషయానికి ఎందుకంత ఆలోచిస్తారు అనేస్తుంది. నిజం చెప్పాలంటే తను నాకన్నా చాలా ధైర్యం కలది. నువ్వు ఉద్యోగం చెయ్యడం నాకిష్టం లేదు అని నేను అనడం వల్ల ఆగింది గాని లేకపోతే ఓ మోస్తరు కంపెనీ కి CEO అయ్యే లక్షణాలు పుష్కలం గా ఉన్నాయ్. నేను చిన్నప్పటి నుండి కొంచెం చురుకు. నా చురుకుదనం చూసి తట్టుకోలేక నాన్న ఇంజనీరింగ్ కోసం వేరే ఊరు పంపలేదు. అందుకని బడి పంతులుగా సెటిల్ అవ్వాల్సివచ్చింది. అలాగని నేనేదో ఎప్పుడూ ఏడుస్తూ..ఏంట్రా ఈ జీవితం అంటూ బతుకుతుంటానని మీరు అనుకోవక్కరలేదు. టీచింగ్ అంటే నాకు చాలా ఇష్టం. ఏదో ఇంజనీరింగ్ చదివి ఉంటే..మన తెలివి లోకకల్యాణం కోసం ఉపయోగపడేది కదా అని. నా చురుకుదనాన్ని కనిపెట్టిన మా హెడ్ మాస్టారు ఇలాంటి పనులు ఏం వచ్చినా నాకే చెబుతుంటారు. అక్కడికీ జనాభా లెక్కలు మొదలెట్టబోతున్నారని టీవి లో చెప్పినప్పటి నుండి స్కూల్ కి గడ్డం పెంచుకుని, మొహం వేళ్ళాడేసుకుని వెళ్ళడం మొదలెట్టా. ఆయినా ఈ అధ్బుతమైన ఆవకాశం మననే వరించింది.
 రేపటి నుండి ట్రైనింగ్ ,ఏలూరు లో, మా ఊరినుండి ఉదయాన్నే ఐదింటికే బస్సు. అంటే మనం నాలుగింటికల్లా లేవాలి. అమ్మ మూడింటికే మొదలెడుతుంది..లేరా..లేరా అని. నేను అనుకున్నది తప్పు అని మర్నాడు  తెలిసింది. ఒంటిగంటకోసారి .. రెండింటి కోసారి..మూడింటికి ఓసారి లేపి... నువ్వు నాలుగింటికి లేవాలి అని చెప్పింది. ఆ విధంగా నాలుగింటికన్నా ముందే లేచి నాలుగింటికి కి బయలుదేరదీయబడి నాలుగుంపావు కల్లా బస్టాండ్ కి చేరుకొని అయిదున్నర దాకా దిక్కులు చూస్తూ కూర్చున్నా. బస్సు గేర్ రాడ్ మధ్యలోకి విరిగిపోవడం వల్ల, వేరే బస్సు లోది పీకి ఇందులో బిగించి వచ్చేసరికి లేటు అయ్యింది అని కండక్టర్ని అడిగితే చెప్పాడు. నిజంగా అదే జరిగిందో లేక నా మొహం చూసేసరికి వాడికి అలా చెప్పాలని అనిపించిందో నాకు అర్థం కాలేదు. బస్సు ఎక్కగానే నిద్ర పట్టేసింది. మెలకువ వచ్చేసరికి ఏలూరు పొలిమేరల్లో ఉంది బస్సు.

పేదలు నిర్మూలింపబడ్డారు!!!

అద్బుతం అసామాన్యం అప్రతిహతం వగైరా వగైరా విశేషణాలన్నీ సరిగ్గా సరిపోయే సంఘటన ఒకటి ఈమధ్య జరిగింది. అదే...సారాయి దుకాణాల లైసెన్స్ వ్యవహారం. ప్రభుత్వ అధికారులే అదిరిపోయే మొత్తాలని దాఖలు చేసారు మన సారా వ్యాపారులు. వాళ్ళది వ్యాపార దృక్పధం. ఈరోజు సారా లో లాభం ఉంటే సారా అమ్ముతారు. రేపు బూడిద లో లాభం ఉంటే బూడిద అమ్ముతారు. వాళ్ళని ఏమి అనలేం. ఇక ఈ వ్యవహారం లో పాత్రధారులు ప్రజలు, ప్రభుత్వ అధికారులు, రాజకీయనాయకులు మిగిలారు. ఇందులో అసలు సూత్రధారులు ఎవరో తెలుసుకోవడం చాలా కష్టం. ప్రభుత్వ అధికారుల్ని ఎమన్నా అందామంటే....వాళ్ళకి రాజకీయ నాయకుల మీద విపరీతమైన స్వామి భక్తి. ఆ భక్తి పారవశ్యం లో అలా ప్రవర్తించడం తప్పంటారా..?? ముమ్మాటికీ కాదు. ఇక రాజకీయ నాయకుల విషయానికి వస్తే..ఇదేంటండి రాష్ట్రం లో మద్యం వరదలై పారుతుంటే మీరేం చెయ్యట్లేదు సరికదా...దానికి వంత పాడుతున్నారేంటి అని అడిగిన ఒక పాత్రికేయుడికి మన ఎమెల్యే గారు ఇలా శెలవిచ్చారు....

    " పేదలని ఉద్దరించడానికి కోట్ల కొద్ది ధనం వెచ్చిస్తున్నాం. దాని వల్ల అసలు రాష్ట్రం లో పేదలే లేకుండా పోయారు. ప్రతిఒక్కరి దగ్గర కావలసినంత డబ్బు ఉంది. మరి డబ్బు ఉంటే జల్సా చెయ్యాలని అనిపిస్తుంది. అలాగే చేస్తున్నారు. పేదల్ని ఉద్దరించడం తప్పా ??"

అదీ ఇప్పుడు చెప్పండి తప్పని..చూద్దాం. ఇంత తెలివి ఉన్న రాజకీయ నాయకులని మనం తప్పని సరిగా వచ్చే ఎన్నికలలో గెలిపించాలి. ఇదంతా అన్యాయం అంటూ గొంతు చించుకుని వేలం పాట జరిగే చోట అరిచిన,బొత్తిగా లోక జ్ఞానం లేని,  లోక్ సత్తా నాయకులని ఓడించాలి. ఆదాయం తగ్గి పోయి నీరస పడిపోయిన ప్రభుత్వానికి ఏదో ఉడతా భక్తి గా సాయం చేయడానికి చీప్ లిక్కర్ రేటు పెంచితే ఊరికే గోల చేస్తారెందుకో ఈ ప్రజా సంఘాల వాళ్ళు. వీళ్ళకేమి పనీ పాటా ఉండదనుకుంటా. అసలు రేటు పెంచాక దాన్ని చీప్ లిక్కర్ అంటారెందుకో ఈ మతిలేనివాళ్ళు. చివరకి తెలిసోచ్చేదేమిటంటే.........

 రాష్ట్రం లో పేదలు సమూలంగా నిర్మూలిన్చబడ్డారు....

ఎందుకంటే ఎవరూ చీప్ లిక్కర్ తాగట్లేదు..అంతా బ్రాండెడ్ లిక్కర్ మాత్రమే తాగుతున్నారు. 

మరింకేం ఆలస్యం..పేదలందరూ నశించిన ఈ శుభసమయాన ఆనందం గా పాడండి.. మందేస్తూ చిందైరా...చిన్దేస్తూ మందైరా......

నా సాహస యాత్ర

 

మనం రోజూ  రిక్షా మీద స్కూల్ కి వెళ్ళేవాళ్ళం. ఓ సుభ దినాన ...మా రిక్షా వాడు  జయిగా తాగేసి ఎక్కడో తొంగున్నాడు. అయిదు అయినా  రాలేదు...మిగతా పిల్లలందరూ వెళ్ళిపోయారు. మా రిక్షా లోని పిల్లల్ల్ని వాళ్ళ వాళ్ళు ఎవరో ఒకరు వచ్చి తీసుకెళ్ళిపోయారు..నాన్న వేరే ఊరు వెళ్లారు..ఈలోపులో అమ్మ ఎవర్నో నన్ను తీసుకు రమ్మని పురమాఇంచేసరికి ఆలస్యం అయి ఉంటుంది....నేను ఒక్కడినే ఉండి పోయాను. ఇంగ్లాండ్ కి బైలుదేరిన పార్వతీశం లాగా గుండె దిటవు చేసుకుని...మనం ఏం చేసినా లోక కళ్యాణం కోసమే కదా ఆనుకుని....నడుస్తూ బైలు దేరాను. ఇంటికి  వెళ్లేసరికి మా అమ్మ అరుగు మీద కూర్చుని భోరున ఏడుస్తోంది...ఒకే ఒక్క   కొడుకుని మరి ఆ మాత్రం భాద ఉంటుంది కదా. నన్ను చూడగానే అమాంతం  వాటేసుకు ఇంత సేపు ఏమయ్యావు రా...ఆ దరిద్రపు గొట్టు   రిక్షావాడు నిన్ను కిడ్నాప్ చేసాడేమో అని తెగ కంగారు పడుతున్నాం అని వాడిని వాడి అమ్మని అమ్మ్మమ్మని అందర్నీ తిట్టడం  మొదలెట్టింది. కొంచెం శాన్తించాక   మెల్లగా అడిగింది ...ఎవరు తీసుకొచ్చారు కన్నా అని. ఎవరూ తీసుకురాలేదు..నేనే  నడిచి వచ్చేశా అని olympic medal నేనే గెలిచా అన్నట్టు చెప్పా. అంతే మళ్లీ ఏడుపు మొదలు..నిన్ను ఎవరాన్న దార్లో ఎత్తుకు పోయుంటే నేనేమయ్యేదాన్నిరో....మళ్లీ ఒక గంట పట్టింది ...తర్వాత నన్ను మెచ్చుకోవడం మొదలెట్టింది...నీకెంత ధైర్యం రా కన్నా....ఇలా...ఇంతలో ఎవరో దారిన పోయే దానమ్మ వెళ్తూ మీ పిల్లాడు  రాలేదన్నారు వచ్చేసాడా అని కుశల ప్రశ్నలు మొదలెట్టింది. మా అమ్మ అంది...చూసారా మా వాడు నడిచి వచ్చేసాడు ....మీ వాడు పగలు వీధి లో  తిరగాడానికే భయం ఆంటాడు... మా వాడు స్కూల్ నించి చీకటి పడిన తర్వాత  అంత దూరం ఒక్కడే నడిచి  వచ్చాడు...అని  గర్వంగా  చెప్పటం మొదలెట్టింది.....

ఇంతకి స్కూల్ నుండి మా ఇంటికి దూరం ఎంతని ఆడగరే?

అర  కిలో మీటర్

నా బాల్యం

అవి ఇంకా కంపూటర్లు కొంపలోకి రాని రోజులు. మనిషికో సెల్ ఫోన్ లేని రోజులు. సినిమా చూస్తూ మనసులో విలన్ ని బూతులు తిట్టుకున్న రోజులు.......అంటే టూకీగా మన చిన్నప్పటి రోజులు అన్నమాట...ఎంత చిన్నప్పుడు అంటే నేను ఒకటి నుండి నాలుగో తరగతి చదివిన రోజులు....

అప్పుడు మనం మా ఊళ్ళోని విద్యావిహార అనే RSS స్కూల్ లో చవివేవాళ్ళం. అది ఉదయం తొమ్మిది నుండి సాయంత్రం నాలుగు దాక ఉండేది. అందులో చాలా మంచి విషయాలు నేర్పే వాళ్ళు. మద్యానం భోజనం చేయబోయే ముందు సంస్కృతం లో ఓ శ్లోకం చద్విన్చేవారు. సహన భవతు సహను భువంతు...... మొదటి తరగతి నుండి సంస్కృతం  కూడా ఒక సబ్జెక్టు. తర్వాత ఇంటర్లో చదివిన  సంస్కృతం అంతా  అప్పుడే నేర్పించేసారు. లంచ్ అయ్యాక నోటీసు బోర్డు లో ఒక సూక్తి రాసేవారు.  అది అందరూ సూక్తి పుస్తకం  లో రాయాలి. అది రాసామా  లేదా అని మర్నాడు చెక్ చేసే వాళ్ళు. సూక్తి రాయటం అయ్యాక  SPL (school people's leader)  స్కూల్ మధ్యలో  నిలబడి మైక్ లో భగవద్గీత చదివేవాడు. వాడి వెనకాలే మనం కూడా అరవాలన్నమాట ...అదయ్యాక చిన్న పిల్లలనందరికి పడుకోబెట్టే వాళ్ళు... మనం పడుకుంటామా?....క్లాసు లో ఎవడి పెన్సిల్ పెద్దది అనే competetions అన్ని అప్పుడే జరిగేవి. పెన్సిల్ అయ్యాక కణికెలు. ఇలా అన్నమాట.. దాని కోసం  రోజుకో పెన్సిల్ కొనమని ఇంట్లో పీడించుకుని తినడం. రోజుకో  పెన్సిల్ పడెయ్యడం, లేకపోతే ఎవడికో  దానం చెయ్యడం. ఇది విని మనం ఏదో పెద్ద దాన కర్ణ అనుకునేరు....కొంపదీసి.....వాడికి ఆ పెన్సిల్ ఇస్తే వాడు ఇంకొన్ని రోజులు ఆ పెన్సిల్ పట్టుకొస్తాడు... మనం  మర్నాడు కొత్త పెన్సిల్ తెచ్చేసి  వాడికి ఆ నాలుగు రోజుల నేనే  గొప్ప అని అనిపించుకోవచ్చు...అదన్నమాట ...ఇంకెప్పుడూ అలా అపార్థం చేసుకొకండే..... మూడింటికి లేచి ఆడుకోవడం నాలుగింటికి దుకాణం సర్దేసి కొంపకి చేరుకోవడంఅలా ఉండేది జీవితం.

నేను కూడా బ్లాగ్ రాయడం ఎందుకు మొదలెట్టానంటే...

నేను కూడా బ్లాగ్గింగ్ చెయ్యడం...అంటే నాకే వింతగా ఉంది. ఇది కొంత వరకు "ఆంధ్రులు ఆరంభసూరులు" వంటి ఆవేశం కావొచ్చు. అసలు తెలుగు లో బ్లాగ్గింగ్ చెయ్యొచ్చు అని నాకు అసలు తెలీదు సుమీ. ఎప్పుడో ఈనాడు లో మన "మనిషి మనసులో మాట" సుజాత గారి గురించి రాసారు. అక్కడేమో  అబ్రకదబ్ర గారు కలిసారు. అవన్నీ చదివాక  ఏం మనం మాత్రం ఏం తక్కువ తిన్నాం, ఓ నాలుగు ఆకులు ఎక్కువే చదివాం, చందమామ లన్ని చదివాం, పనికి మాలిన సినిమా లు అన్ని చూసాం, మనం కూడా మొదలెట్టి కొంత కలాపోసన చేద్దాం, అన్న అమోఘమైన అవిడియా వచ్చింది.. ఆ విధంగా నా బ్లాగ్ రాతలు ప్రారంభమయ్యాయి.....ఇంక అనుభవించండి. అంతా  మీ కర్మ... నేను కూడా బ్లాగ్ రాయడం  ఎందుకు మొదలెట్టానంటే